روزی روزگاری اورلا بود: یک زن، یک نقاش، یک عاشق. حالا او یک مادر و یک همسر است، و وقتی همسرش نیک به او پیشنهاد می‌کند که آپارتمان شهرشان برای زندگی‌شان خیلی کوچک شده است، او موافقت می‌کند، تا حدی به این دلیل که موافق است، و تا حدودی به این دلیل که آنقدر خسته‌تر از آن است که به چیزی فکر کند. واقعا می خواهد وقتی نیک با افتخار اعلام کرد که یک خانه قدیمی گرجستانی را در صخره‌های دورست پیدا کرده است – او می‌گوید خانه خوبی برای بچه‌ها، هزاران فضا و زمین‌های زیبا، دوباره موافقت می‌کند. اما وقتی خانواده در عمارت مستقر می شوند – نیک تمام هفته غایب است و برای کار به شهر می رود – اورلا خودش را ناآرام می بیند. وقتی کسی در اطراف نیست صداها را می شنود. درها به خودی خود باز و بسته می شوند. و پسرش سام، که شش ماه است صحبت نکرده است، به نظر می رسد دوستی خیالی پیدا کرده اند که اورلا به انگیزه هایش اعتماد ندارد.چهار دهه قبل از آن، لیدیا به عنوان یک پرستار بچه در یک خانواده عزادار به همان خانه نقل مکان می کند. لیدیا نیز از حضور ناملموس در خانه بزرگ آگاه می شود و او نیز مانند اورلا چهار دهه بعد، به طور فزاینده ای از امنیت کودکان تحت مراقبت خود می ترسد. اما هیچ کس در زندگی هر دو زن او را باور نمی کند: داستان ها خیالی به نظر می رسند، مواد جادویی و ضرب و شتم، از تخیلات زنان هیستریک که زمان زیادی را در جمع کودکان می گذرانند، سرچشمه می گیرند.آیا هر دو خانواده به تراژدی توجه دارند؟ آیا اورلا و لیدیا چیزهایی را می بینند که وجود ندارند؟ خانه چه رازهایی را پنهان می کند؟ یک داستان گوتیک فمینیستی که کاملاً برای لحظه کنونی مناسب است، یک خانه خوب برای کودکان یک راز جوی را با مضامین پر طنین مادری، جنون و ارزش کار یک زن ترکیب می کند.