گابریل گارسیا مارکز، برنده جایزه نوبل ادبیات 1982 و نویسنده کتاب صد سال تنهایی، تنهایی قدرت در پاییز پدرسالار را بررسی می کند. در آخر هفته کرکس ها با نوک زدن از صفحه نمایش های بالکن وارد کاخ ریاست جمهوری شدند. پنجره ها و تکان دادن بال هایشان زمان راکد را در داخل برانگیخته است. در حالی که شهروندان یک کشور بی نام کارائیب در راهروهای غبارآلود در جستجوی رهبر ظالم خود می خزند، نمی توانند درک کنند که مرد ضعیف و پژمرده ای که مرده روی زمین دراز کشیده است می تواند باشد. ژنرال خودخوانده کیهان رهبر مغرور و خشن آنها که به خاطر خدمت به خائنان به مهمانان شام و غرق کردن کودکان خردسال در دریا شناخته می شود، مطمئناً نمی تواند با مرگ تحقیرآمیز یک انسان فانی بمیرد؟ ردیابی خواسته های مردی که افراط و تفریط های خودمحورانه تنهایی انزوا را می پوشاند و او را پنهان می کند. دروغ‌ها چنان ریشه دوانده‌اند که از حقیقت قابل تشخیص نیستند، مارکز پرتره‌ای خارق‌العاده از استبداد خلق کرده است که با هوای واقعیت موج می‌زند. “با انسانیت عجیب و غریب و طنز سیاه خود لذت می‌برد و اصالت کامل خود را تحت تاثیر قرار می‌دهد” Vogue’ کاملاً اخلاقیات را به تصویر می‌کشد. فلج و فلج سیاسی که جامعه ای را در بر می گیرد که در انتظار مرگ یک دیکتاتور طولانی مدت است. گاردین مارکز با این زبان غنایی و جادویی می نویسد که هیچ کس دیگری نمی تواند انجام دهد.